فرآیند بازگشت بیماران مبتلا به سوختگی به جامعه و طراحی یک مدل

مقدمه: سوختگی یکی از مشکلات اصلی و رایج سلامت در کل جهان و ازجمله ایران است. پیشرفت های اخیر در امر مراقبت از بیماران مبتلا به سوختگی اگرچه جان بسیاری از این بیماران را نجات داده است، با این وجود هنوز بسیاری از این بیماران از عوارض آن در رنج هستند. به دلیل چندبعدی بودن و وسعت متفاوت دامنه تأثیرات مخرب سوختگی بر زندگی مبتلایان، تجربه زندگی پس از سوختگی عموما انفرادی و ارتباط نزدیکی با بافت فرهنگی مذهبی آنها دارد. لذا این مطالعه با هدف بررسی چگونگی بازگشت بیماران مبتلا به سوختگی به جامعه و طراحی یک مدل مراقبتی منطبق با بستر موجود و نیاز جامعه ایران صورت گرفت. روش کار: مطالعه ای کیفی با رویکرد گراندد تئوری و نمونه گیری به صورت مبتنی بر هدف آغاز و تا رسیدن به اشباع اطلاعات، به صورت نظری ادامه یافت. ابزار اصلی جمع آوری داده مصاحبه بود. در مجموع با 20 مشارکت کننده 23 مصاحبه عمیق انفرادی صورت گرفت. مصاحبه ها با روش کوربین و استراوس 2008، تجزیه و تحلیل شدند. یک مدل مراقبتی برای بازگرداندن بیماران مبتلا به سوختگی به جامعه نیز طراحی گردید. یافته ها: پس از تجزیه و تحلیل اطلاعات چهارطبقه اصلی ماتریکس خود(زمینه)، گسیختگی خود(دغدغه)، مکان یابی(استراتژی) و تعادل(پیامد) استخراج گردید. مشارکت کنندگان برای پاسخ به گسیختگی خود؛ از مکانیسم های ذهنی خودوارسی، دگروارسی و موقعیت سنجی درجهت اتخاذ تصمیمات عملی برای محافظت از خود استفاده میکردند. پیامد این راهبردها یکپارچگی جسمی، پیوستن به جریان زندگی و بازگشت به خویشتن بود. بر اساس یافته های حاصله مدل مراقبت بازگشت به خویشتن طراحی گردید. نتیجه گیری: شواهد موجود بیانگر آن است که قربانیان سوختگی برای بازگشت به جامعه مسیری چند بعدی(جسمی، ذهنی، تعاملی، پنداشتی) را با هدایت «مکان یابی» در گذر زمان و مکان طی میکنند. در این مسیر آنها گذری جسمی از درد و عذاب به سوی یکپارچگی جسمی، سفری ذهنی از رنج و ناراحتی به سمت اتصال به جریان زندگی، تلاشی سخت برای خلاصی از انزوا و پیوستن به جمع و سیری درونی در جهت تغییر باورهای خود از خویش برای داشتن یک زندگی فعال و متعالی را تجربه میکردند. پیامد این سفر، برگشتن به نقطه قبل از سوختگی نیست و طیفی از خود باختگی تا خود یافتگی را شامل میشود.